Slachtoffer van gang van zaken door GGZ

Graag uw aandacht voor het volgende. Afgelopen week is mijn vriend Jeffrey het slachtoffer geworden van een wel heel schrijnende gang van zaken.Hem is lange tijd de psychische hulp onthouden die hij nodig had én waarop hij recht had.

 

 

 

Laat ik eerst schetsen wie Jeffrey is.

Jeffrey heeft in zijn jeugd zeer veel meegemaakt. Zijn ouders scheidden toen hij twaalf jaar oud was. Enkele jaren later pleegde zijn vader zelfmoord. In de periode tussen de scheiding en de zelfmoord van zijn vader, is Jeffrey seksueel misbruikt.

Na de dood van zijn vader ontspoorde Jeffrey. Nadat hij gedreigd had zijn moeder en zus neer te steken, werd hij op 15-jarige leeftijd uit huis geplaatst. Jeffrey stond er dus al op zeer jonge leeftijd alleen voor. Hij raakte verslaafd aan de XTC.

Toen ik hem als 20-jarige leerde kennen, zag ik een jongen vol levenslust, iemand die altijd klaar stond voor een ander. Toch droeg hij altijd een “masker”. Tot afgelopen maart. Jeffrey werd ziek en begon continu met spugen. Tweemaal werd hij hiervoor opgenomen in het ziekenhuis omdat hij met geen mogelijkheid eten en drinken kon binnenhouden, en dus in een razend tempo afviel en uitdroogde.

Het duurde even voordat men in het ziekenhuis doorhad dat er geen lichamelijk oorzaak voor het vele overgeven was, maar een psychische. Jeffrey begon langzaam te vertellen wat hem dwars zat, dat hij niet meer kon. Hij werd suïcidaal. Wat volgde, was een crisisopname tot er ergens plek was waar ze hem “echt” konden helpen.

Dit alles vond plaats binnen de DIMENCE; de GGZ instelling van Zwolle e.o. Jeffrey was op dit moment ook zwaar verslaafd aan de wiet. Daarom werd hij op een dubbel – diagnose-afdeling geplaatst (verslaving en psychische zorg). Na een intensieve behandeling van zo’n 8 weken (Jeffrey kreeg de diagnose PTSS en angststoornissen) mocht hij een dag voor zijn verjaardag, op 24 juni, naar huis.

Echter, tijdens het exitgesprek kwam zijn psycholoog er achter dat diverse belangrijke zaken niet waren geregeld. Zoals de nazorg. Ook was Jeffrey geen SPW’er toegewezen. Hetzelfde gold voor de standaard TOR- en BOR-regeling (Telefoon op Recept en Bed op Recept) die terugval moeten voorkomen. In zijn ontslagpapieren werden aangetekend dat Jeffrey hier vanzelfsprekend toch recht op had, ook al was het niet geregeld.

Jeffrey mocht toch naar huis. Hij was weer de vrolijke jongen die van de wiet af was. Tot hij anderhalve week geleden de griep kreeg. Jeffrey moest vaak overgeven, verwarde dit symptoom met zijn vorige ziekte, en kreeg een zware terugval. Afgelopen woensdag klopten we aan bij de huisarts. Hij zag direct de spanning en verwees Jeffrey, met een strip oxazepam, door naar DIMENCE.

 

Verkeerde registratie in het systeem

Toen begon de ellende pas echt. Door een verkeerde registratie in het systeem van DIMENCE kwam Jeffrey plots niet meer in aanmerking voor zijn BOR-regeling. Hoe cru het ook klinkt, ergens in het systeem waren ze vergeten een vinkje te zetten. Daardoor zou DIMENCE de behandeling van Jeffrey niet vergoed krijgen. Intussen was Jeffrey op geen enkele manier te kalmeren, doordat de oxazepam er door het vele overgeven niet in bleef. Zo zag ik Jeffrey binnen 2 dagen veranderen in de Jeffrey van vóór zijn opname. Door alle spanning en stress wou Jeffrey niet meer. Afgelopen vrijdag betrapte ik hem met een mes op zijn pols; gelukkig net op tijd. Na een telefoontje met de huisartenpost konden we ’s avonds diazepam ophalen in klysma-vorm zodat hij het binnen kon houden, en weer zou kalmeren. Dit hielp echter niet. Zaterdag belden we weer en werden doorverwezen naar de crisisdienst. Daarop kwam een verpleegkundige van dimence Jeffrey thuis bekijken. Er zou telefonisch overlegd worden gevoerd met een psychiater. Concreet: deze psychiater maakte dus telefonisch uit dat opname niet nodig was, er moesten maar zwaardere pillen in. Dat dit alles tegen afspraken in was, zoals gemaakt bij Jeffrey’s exitgesprek, deed niet ter zake.

Met deze medicatie, zo werd mij verzekerd, zou Jeffrey eindelijk weer slapen, zodat ik ook eens aan slaap kon toekomen. Die nacht werd Jeffrey een aantal malen wakker, waarna ik hem steeds een pil gaf. Ergens rond zevenen in de ochtend ben ik eindelijk ingedommeld. Om 9 uur schrok ik wakker. Het douche licht was aan en daar lag Jeffrey, onder de blauwe plekken, buiten bewustzijn op de grond.

Om 11:00 belde de verpleegkundige. Ze vroeg hoe de nacht was gegaan. Eerst gebagatelliseerde ze mijn relaas. Pas toen ik dreigde met de media, stemde ze toe weer contact op te nemen met de psychiater. En ja hoor, eindelijk, eindelijk wilde de psychiater Jeffrey met eigen ogen zien. Pas toen werd toegegeven dat medicijnen niet de oplossing waren, en dat er geen andere stap meer restte als opname. ‘S middags om 14:00 uur werd Jeffrey opgenomen. EINDELIJK!

 

Toegeven van fout!

Wat mij uitermate stoort aan dit alles, is dat Jeffrey lange tijd de hulp is onthouden die hij nodig had én waarop hij zwart-op-wit recht had. Meerdere medewerkers van DIMENCE gaven toe dat er fouten aan hun kant waren gemaakt zoals het uitblijven van de TOR- en BOR-regeling door een vergeten vinkje in het systeem. Ze gaven de fout toe, maar niemand nam zijn verantwoordelijkheid. De fouten van DIMENCE werden zo het probleem van Jeffrey. Ik heb gepraat als brugman, maar kreeg simpelweg te horen dat ik het verkeerd zag. Ze waren er toch mee bezig? Ook de psychiater die veel te laat langskwam, schoof zijn verantwoordelijkheid af. Het kwam door de dubbel diagnose.

Kortom: niemand die zijn verantwoordelijkheid nam.

Het erge nog binnen Nederland is dat de verzekeringsmaatschappijen
op dit soort instellingen blijven bezuinigen, alleen al in de regio Zwolle zijn afgelopen jaar 48 bedden weg bezuinigd. Er resten nu nog slechts 20 bedden medium care en 18 bedden high care over in de regio.
Hierdoor weten wij ook dat wij niet de enige zullen zijn die tegen deze problemen aanlopen. Wanneer is het nu eens genoeg?

 

Het gaat mij er niet om om iemand de zwarte piet toe te spelen, het gaat mij erom dat er iets aan gedaan word!